Toen ik begin 1948 als KNIL-militair in Semarang op Midden-Java diende en daar met mijn vrouw en een jaar oude baby Wanda woonde, werd mijn vrouw ziek. Ze bleek zo’n ernstige vorm van malaria te hebben, dat de dokter het noodzakelijk vond haar zo spoedig mogelijk naar de koelte van Nederland te sturen. Ik stond voor de keuze om haar in haar “slappe toestand” met onze dochter – zonder mij – per vliegtuig te laten reizen. Gelukkig maakte het ‘recuperatieverlof’ voor direct na de oorlog weer actief dienende KNIL-militairen, zoals ik, het mogelijk om met ons drieën per Oranje naar Nederland te gaan.

In Nederland aangekomen wilde het toeval, dat ook ik door een ernstige ziekte werd getroffen, terwijl Nederlands-Indië veranderde in Indonesië en het KNIL werd opgeheven. We zijn niet meer teruggekeerd.